In deze blog zet Prof. Carl Hendrick uiteen wat de effecten zijn van leerpleinen op het leerproces, met name in het licht van investeringen in dit type van klaslokalen in Australië en Finland. Terwijl voorstanders van 'samenwerkend leren' en '21e-eeuwse vaardigheden' deze leerpleinen prijzen, wijst een parlementair onderzoek uit 2022 op mogelijke negatieve gevolgen, waaronder afleiding en moeilijkheden voor leerlingen om zich te concentreren. Onderzoeken benadrukken dat lawaai in klaslokalen, vaak gegenereerd door open ruimtes, schadelijk kunnen zijn voor zowel academische prestaties als het welzijn van leerlingen, vooral voor jonge kinderen en voor kinderen met leerproblemen. De auteur pleit voor onderwijsarchitectuur gebaseerd op bewijs in plaats van op een onderwijsarchitectuur gebaseerd op modetrends.
In 2017 besloot de regering van New South Wales in Australië miljarden te investeren in de bouw van nieuwe klaslokalen, of wat ze "nieuwe flexibele leergemeenschappen (leerpleinen)" noemden. Hierbij werden verplaatsbare muren gebruikt om grotere klaslokalen te creëren en de traditionele opstelling van tafels die naar voren gericht waren (de busopstelling), werd verlaten ten gunste van een meer groepsgerichte omgeving. Rond dezelfde tijd prees het World Economic Forum dergelijke omgevingen in Finland op sociale media, waar ongeveer 4.800 scholen zouden worden herontworpen met behulp van principes van leerpleinen, met grote ruimtes, banken en scheidingswanden waarmee de klaslokalen met elkaar verbonden konden worden.
Deze leerpleinen worden vaak besproken samen met termen als "samenwerkend leren" en "vaardigheden voor de 21e eeuw". Onderwijsdeskundigen zoals Stephen Heppell pleitten voor 'flexibele ruimtes' waar leerlingen hun eigen apparaten konden meenemen, zoals mobiele telefoons of tablets, en deze konden gebruiken bij "Skype-bars" tussen verschillende zitjes en muren waar je op kon schrijven.
Inmiddels worden er serieuze vragen gesteld over de wijsheid van investeringen in leerpleinen nu voldoende bewijs om deze te ondersteunen, lijkt te ontbreken. In 2022 concludeerde een parlementair onderzoek dat "Open, flexibele klaslokalen vermeden moeten worden omdat ze 'modeverschijnselen" in het onderwijs aanmoedigen en leerlingen het moeilijk vinden om zich te concentreren in grote ruimtes." Henry Rajendra, vice-president van de NSW Teachers Federation, merkte op dat "we veel klachten kregen van leraren, ouders en leerlingen over dat het een zeer moeilijke omgeving was om in te leren."
Het centrale probleem lijkt niet zozeer de ruimtes zelf te zijn, maar eerder wat ze creëren, namelijk veel lawaai en weinig leren.
Dus wat bedoelen we eigenlijk met een lawaaierig klaslokaal? Wat is te lawaaierig? Metingen van omgevingsgeluid op scholen variëren van ongeveer 30db, wat het geluid is van gedempt praten in een bibliotheek, tot ongeveer 110db, wat het geluid is van een schoolbel die afgaat in de gang. De meeste klaslokalen zijn echter ongeveer 40-50db, waar er één of twee stemmen tegelijk klinken of een hele klas die misschien in tweetallen overleggen voor een korte tijd, maar nog steeds met periodes van stilte. In een klaslokaal waar leerlingen onrustig gedrag vertonen, is dat ongeveer 60-65db en dit is geen goede leeromgeving als deze mate van geluid voor langere tijd aanhoudt.
In een onderzoek uit 2019 bekeken onderzoekers van de University of Wisconsin, Milwaukee, de antwoorden van 122 middelbare scholieren op vragen m.b.t. achtergrondgeluid in een stedelijk schooldistrict met veel armoede. Ze ontdekten dat het laagste geluidsniveau rond 55db lag en dat het gemiddelde geluidsniveau vaak twee keer zo hoog was. Bovendien scoorden leerlingen die last hadden van geluid lager op wiskundetoetsen.
Een studie uit 2013 toonde aan dat leerlingen van 8 en 9 jaar die hogere niveaus van achtergrondgeluid op school ervaarden, opmerkelijk slechtere prestaties vertoonden bij gestandaardiseerde toetsen in wiskunde en Frans.
Het lijkt er dus op dat lawaaierige klaslokalen slecht zijn voor kinderen, maar vooral slecht voor jonge kinderen en nog erger, ze zijn slecht voor jonge kinderen met leerproblemen.
Waar ligt dit nu precies aan? Welnu, jongere leerlingen zullen veel meer cognitieve inspanning moeten leveren om eenvoudig naar hun leraar en medeleerlingen te luisteren.
Weer een andere studie ontdekte dat buitensporig geluid repetitief gedrag kan veroorzaken bij leerlingen die gediagnostiseerd waren met autisme.
In een onderzoek waarbij leerlingen in klaslokalen zonder scheidingswanden werden onderzocht, werden de leerlingen die de grootste moeite hadden met het verstaan van dat wat werd verteld in luidruchtige omgevingen of leerlingen die het zwakste aandachtsvermogen hadden, significant beïnvloed in de open sessies. Professor Gary Rance merkte op dat "die leerlingen die het minst in staat zijn om aandacht te krijgen en vast te houden, waarschijnlijk het meest worden uitgedaagd door de vele afleidingen (zowel auditief als visueel) die worden gecreëerd door het hebben van een tweede klasgroep in dezelfde fysieke ruimte." Het opmerkelijke van dit specifieke onderzoek was dat het oorspronkelijke doel was om leerlingen met gehoorproblemen te bestuderen, maar wat ze in plaats daarvan ontdekten, was dat alle 7-10 jarigen risico liepen op academische achterstand in leerpleinen. Hier kunnen we een boeiend onderscheid maken tussen leren en betrokkenheid.
Dit onderzoek naar arbeidsproductiviteit in een textielfabriek ondersteunt ook enkele bevindingen in klaslokalen. Onderzoekers ontdekten dat buitensporig geluid je inspanningsniveaus niet beïnvloedt, maar eerder je vermogen om na te denken. Met andere woorden, je kunt nog steeds druk bezig zijn, maar niet zo cognitief betrokken. Dit zou kunnen worden verklaard door het feit dat de extra cognitieve inspanning die nodig is om het geluid te accommoderen, de verwerkingskracht remt die nodig is voor cognitief veeleisende activiteiten.
De schadelijke impact op leerlingen beperkt zich niet alleen tot academische prestaties, het kan ook een nadelig effect hebben op het welzijn en de geestelijke gezondheid.
Een moeder op een school in Nieuw-Zeeland haalde haar dochter weg van een school met open-plan principes omdat ze "moeite had om te volgen wat er gaande was, vanwege het lawaai, zelfs in kleinere groepen, wat een ernstig effect had op haar onderwijs." En het zijn niet alleen leerlingen die benadeeld worden door leerpleinen met lawaai, ook de gezondheid en het welzijn van leraren worden nadelig beïnvloed, waarbij sommigen klagen over hoofdpijn en vermoeidheid.
Zoals Terry Byers het verwoordt: "het overzicht van de literatuur suggereert dat, op zichzelf, nieuwe onderwijsruimtes geen katalysator zijn voor directe verbetering van het leren." De '21e-eeuwse' leerpleinen zijn een schrikbarend dure grootschalige proef gebleken, opgedrongen aan leraren en leerlingen zonder enige echte bewijsbasis. Er is terecht de afgelopen jaren aandacht besteed aan het curriculum, pedagogiek, didactiek en toetsen, maar de verschillende omgevingen waarin leerlingen zich bevinden, zijn ook van invloed met name voor de leerlingen met een lagere sociaal economische achtergrond en leerlingen met speciale behoeften.
Kortom, uitgaven voor onderwijsarchitectuur zouden gebaseerd moeten zijn op bewijs, niet op architectonische hypes.
English Version
Are Open-Plan Classrooms Good For Learning?
In 2017, the New South Wales government in Australia decided to invest billions to build new classroom spaces, or what they called “new flexible learning communities” where removable walls are used to create bigger classrooms and the traditional layout of desks facing the front were abandoned in favour of more group-oriented configurations. Around the same time, the World Economic forum proudly touted such environments in Finland on social media where some 4,800 schools would be redesigned using open-plan principles which feature large spaces, sofas and classroom dividers where classrooms can be interconnected. Such educational spaces are often spoken about using terms such as “collaborative learning” and “21st Century skills”. Educationalists such as Stephen Heppell advocated ‘agile spaces’ where students could ‘BYOD’ (bring your own device) such as mobile phones or tablets and use them at “Skype bars” among tiered seating and writable walls.
However, serious questions are now being raised about the wisdom of such investment into environments which appear to be without sufficient evidence to support them. In 2022, a parliamentary inquiry found that they can encourage “fad teaching methods and students find it difficult to concentrate in the expansive spaces.” NSW Teachers Federation vice president Henry Rajendra noted that “We had a lot of complaints from teachers and parents and students that it was a very difficult environment to learn.” The central issue appears not so much to be the spaces themselves but rather what they create which is a lot of noise and not much learning.
So what do we actually mean by a noisy classroom? What is too noisy? Measures of ambient noise in schools range from around 30db which is the sound of hushed talk in a library to around 110db which is the sound of a school bell going off in the hallway. Most classrooms however are around 40-50db where there are one or two voices at a time or a whole class talking perhaps in pairs for a limited time, but still with periods of quiet. A classroom with poor behaviour is around 60-65db and this is not a good environment for learning if it is for extended periods of time.
A 2019 study by researchers from the University of Wisconsin, Milwaukee, monitored the responses of 122 high school students to background noise in a significant urban school district with high poverty rates. They found that the lowest noise level was around 55db and that the average was often twice this. Furthermore, students who were bothered by noise scored lower on Maths tests. A 2013 study revealed that students aged 8 and 9 who experienced higher levels of background noise in school showed notably poorer performance in standardized tests in maths and French.
So it seems that noisy classrooms are bad for kids but especially bad for young children and worse still, they are bad for young children with learning difficulties with one study finding that extraneous noise can cause repetitive behaviours in autistic children, but why is this exactly? Well younger students will have to expend a great deal more cognitive effort to simply listen to their teacher and peers. In another study where classrooms with partitions removed were studied, children who had the greatest difficulty understanding speech in noisy environments or who had the weakest attention abilities were significantly affected in the open plan sessions. Professor Gary Rance noted that “those students who are least able to achieve and maintain attention are likely to be the most challenged by the many distractions (both auditory and visual) created by having a second class group in the same physical space.” The remarkable thing about this particular study was that the original intent was to study students with hearing difficulties but what they found instead was that all 7-10 year olds were at risk of academic delay in open plan classrooms.
Here we can make an interesting distinction between learning and engagement. One interesting study looking at the impact of noise work productivity in a textile factory would also support some of these classroom findings. Researchers found that extraneous noise doesn't affect your effort levels but rather your ability to think. In other words, you can still be busy but not as cognitively engaged. This could be explained by the fact that the extra cognitive effort needed to accommodate the noise inhibits the processing power needed for cognitively demanding activities.
But the detrimental impact on students is not just in terms of academic performance, it can also have a detrimental effect on wellbeing and mental health. One mother in a New Zealand school removed her daughter from a school with open-plan principles as she “struggled to follow what was going on, because of the cacophony of noise, even in smaller groups, which was having a serious effect on her education.” And it’s not just students who are disadvantaged by open-plan noisy environments, teachers health and wellbeing is also adversely affected with some reporting headaches and fatigue.
As Terry Byers puts it “the review of literature suggests that, by themselves, new educational spaces are not a catalyst for direct improvement in learning.” The ‘21st Century’ open-plan learning space has proven to be an eye-wateringly expensive grand experiment, foisted upon teachers and students without any real evidence base. There has rightly been a focus on curriculum, pedagogy and assessment in recent years but the kinds of environments students find themselves in also matter particularly for the economically disadvantaged and students with special needs. Education spending on school architecture should be based on evidence, not architectural fads.
